29. Tylko krowa nie zmienia poglądów

Znacie te niedogodności macie/tacierzyństwa?
Nawet jako ciężarna byłam niezachwianego, jak mi się wydawało, zdania, że niemowlę powinno spać od początku życia w swoim łóżeczku.
W jakichkolwiek dyskusjach twardo oponowałam, że branie do swojego łóżka nawet noworodka to występek co najmniej karygodny, niesłużący małżeństwu i rozpuszczający latorośl jak dziadowski bicz.

Już w szpitalu okazało się, że teoria znacząco rozjechała mi się z praktyka i obie noce, które spędziłyśmy na oddziale położniczym, Córeńka spała ze mną w łóżku, przy piersi.
Po powrocie do domu, mimo sprezentowanej nam niani elektronicznej, nawzajem z mężem przekonywaliśmy się, że pozostawienie takiej kruszymy samej w pokoju jest nieostrożne, a może nawet zakrawa o zachowanie niehumanitarne, w związku z czym Mała spala obok naszego łóżka w wózku. Szybko jednak okazało się, że wstawanie do nocnego karmienia jest ponad moje siły i tak Ada zagościła na dobre w naszym łóżku. Im dłużej ta sytuacja trwała, tym bardziej oboje (a może we troje) rozlubowaliśmy się w tym stanie rzeczy. Podejrzewam, że trwałby on nadal gdyby w nasze życie nie wtargnął rak, który zmusił mnie do zaprzestania karmienia piersią (które nieprzerwanie trwało ponad rok również w nocy). W ten oto sposób nadarzyła się okazja do przyuczenia Córci samodzielnego spania w łóżeczku (które przenieśliśmy do naszej sypialni).

Większość nocy i tak kończy się przeniesieniem Małej do naszego łóżka, która wciąż mocno domaga się bliskości mamy i taty. Półgodzinny płacz i lament w jednej sekundzie kończy się gdy tylko ma możliwość przytulić się do jednego z nas. I nawet jeśli niecierpliwie zastanawiam się jak długo potrwa jeszcze ten taniec pomiędzyłóżkowy, to uwielbiam chwile gdy Córcia wczepia się w moją szyję jak mała małpka i przyjemnie mrucząc zasypia w moich ramionach.

Między innymi to doświadczenie nauczyło mnie, aby nie osądzać niczyich zachowań w sytuacji, której sami nigdy nie znaleźliśmy się. Jakiekolwiek wyobrażenia o sytuacjach typowo hipotetycznych często okazują się być co najmniej śmieszne w zderzeniu z rzeczywistością.
Też kiedyś życie dało Wam taką naukę?