37. Łysa perspektywa

Gdy wypadły mi włosy wydawało mi się, że nie będę miała oporów przed ujawnianiem swojego tymczasowego defektu przed obcymi.
Moją pewnością siebie zachwiała rozmowa odbyta już kilka tygodni temu z przemiłą amazonką, prowadzącą sklep z perukami (i nie tylko).

Siedzę sobie w salonie, w ustronnym pokoiku, na wygodnym fotelu, mierząc kolejne sztuczne włosy, które upodabniają mnie do dziwnych, nienaturalnych przebierańców...
Pani wychodzi w poszukiwaniu czegoś bardziej odpowiedniego dla mnie...
W tym czasie moja Mam zapala sztuczne światło, bo dzień pochmurny i ledwo co widać...
Wchodzi Pani i ostrzegającym głosem napomina, że światło zapalone, że z zewnątrz przez dużą szybę przechodnie wszystko zobaczą! Więc ja z uśmiechem odpowiadam, że mi to zupełnie nie przeszkadza!
Pani tłumaczy, że nie chodzi jej tylko o mnie. Że na zewnątrz może przechodzić wstydliwa Pani z podobnym problemem i gdy zorientuje się, że takie warunki panują u niej w salonie, nigdy nie wejdzie, nie przymierzy, nie kupi...
Zaczyna opowieść, że zna to wszystko z autopsji, bo od 15 lat też bez piersi, też przeszła chemie, bezwłose stany... i że ona też raczej do nieprzejmujących się należała. Ale... nie tylko na sobie przepraktykowała, że ludzie nie lubią mieć stawianych przed oczami smętnych obrazków, ludzi epatujących swoją chorobą, ułomnością. Że budzi to złość, irytację, a czasem nawet agresję.
I, że mimo otwartej postawy, z takimi ewentualnościami też muszę się liczyć.
Wydało mi się wtedy, że Pani mówi chyba o sytuacjach sprzed 15 lat, że teraz jest co innego, ludzie są bardziej otwarci, tolerancyjni...

Niemniej... tego samego dnia, swój turban, mimo, że grzałam się już przeokrutnie zdjęłam dopiero na swoim szpitalnym łóżku, a nie w korytarzu. Wciąż miałam w pamięci brzmiące słowa Pani ze sklepu. Wciąż analizowałam kogo mogłabym obrazić/porazić/zirytować swoją łysą głową.
Dziś, gdy wchodzę do sklepu w ciepłej czapce i zaczyna mi ciurkiem płynąć pot po karku i plecach zdarza mi się zdjąć czapkę, pod którą nie ma innego nakrycia. I wiecie co? Wciąż pamiętam tą rozmowę. Czuję się nieswojo, głupio, jak gdybym zdjęła gacie na środku sklepu i wrzasnęła "ludzie patrzcie! goła DUPAAAAA!"
wiem, że to głupie, czuję to całą sobą. Mam wewnętrzne przekonawnie, że robię coś zupełnie naturalnego, jak 95% ludzi wchodzących do sklepu, po prostu zdejmuję czapkę.
A jednak mi głupio, goło... Wolę schylić głowę, nie patrzeć nikomu w oczy. Boję się, że zobaczę głupi uśmiech, dziwne spojrzenie, zakłopotanie. Nie chcę nikogo kłopotać.
Dopiero w samochodzie wypytuję Męża czy się gapią, czy coś szepczą... Nie, zupełnie nie, nic się nie stało... ulga.
Dacie wiarę, że nie należę ani od osób nieśmiałych?
Tak, punkt widzenia zależy jednak od miejsca siedzenia!