51. Jak walczy matka

Niedawno znajoma napisała do mnie takie słowa:
"Jesteś bardzo dzielna ale domyślam się, że jak jest się mama to walczy się już nie dla siebie a dla rodziny."

selfie z mamą

Zaczęłam się zastanawiać czy gdybym nie była mamą moje podejście do choroby byłoby inne? Czy walczyłabym mniej zaciekle, czy wciąż znajdowałabym się w otchłani rozpaczy?
Przez jakiś czas od otrzymania diagnozy natrętnie wracały do mnie myśli, że nieuchronnie umieram, że wkrótce przyjdzie mi opuścić moją małą Córcię. Czułam się oszukana przez Najwyższego, który ofiarował mi tak niezwykły dar tylko po to by za chwilę nas rozłączyć. Byłam wściekła, zrozpaczona, na granicy obłędu, wylewając morze palących poliki łez. Uważałam wtedy, że łatwiej byłoby mi umierać, gdyby nie Ada. Że cała sytuacja nie byłaby dla mnie tak dramatyczna. Że umiałabym się w końcu jakoś z tym pogodzić...
Powoli zaczęłam wychodzić z tego marazmu. Spotkałam na swojej drodze kilka osób, które przekonały mnie, że mam szansę, tylko muszę zacząć w to wierzyć, muszę walczyć! Wtedy Ada stała się moim napędem do walki, moją niezwykłą motywacją, moją tarczą i moim ukojeniem w najtrudniejszych chwilach zwątpień, zże będzie dobrze.

siedmiomiesięczna Ada

Kiedyś na blogu u Joaśki przeczytałam takie słowa:

"wierzę w ochronną siłę miłości.
i choć początkowo wydawało mi się to nieracjonalne, zdumiewające, z czasem zrozumiałam sens standardowego pytania onkologa: czy ma pani dla kogo żyć?"

Dziś też je rozumiem. Całą sobą. I choć nie wiem jak walczyłabym jako nie-mama, wiem, że będąc matką, walczę jak lwica. 

Zajadle

Nieustępliwie

Niestrudzenie 

Gorliwie

Niezłomnie

Wytrwale

Zawsze... do końca!
dla Ciebie, Córciu!