77. Żegnaj niezłomna Wojowniczko...

Miałam domek.

Domek pewności i wiary, że czeka mnie jeszcze długie i bardzo zwyczajne życie.
Że uda mi się wygrać z tą podłą cholerą.
Okazało się jednak, że ten domek jest z kart. Pierdyknął mi z hukiem, o ile domek z kart może zahuczeć...

Śmierć Magdy dobiła mnie. Mimo, iż od dawna się tego spodziewałam. Mimo, że nie było już dla Niej ratunku od bardzo dawna.
Wczoraj przeżyłam wstrząs, gdy weszłam na Jej bloga. A dzisiejszy dzień był dla mnie swoistym szokiem pourazowym.

Przeżywam to podwójnie.
Będzie mi Jej zwyczajnie brakowało, Jej czarnego humoru, ciętego języka, niezłomnej siły i odwagi w walce, ale również empatii i delikatności. Uwielbiałam Ją czytać. Serce mi pęka wiedząc, że zostawiła Córkę, którą kochała nad życie ;-( Takie sytuacje nie powinny się nigdy zdarzać.

Magda walczyła z tym samym potworem, który pokazał swoją podłą twarz w bardzo podobnym stadium zaawansowania.
Pewnie dlatego odbieram to zbyt osobiście.
Obudziły się moje największe lęki, że moja wygrana będzie chwilowa. Że ja za chwilę również usłyszę, że teraz to już walczymy nie o wyleczenie, a każdy kolejny miesiąc życia. Że przyjdzie mi zmierzyć się z podobnym cierpieniem fizycznym i psychicznym.
Nie mieści mi się w głowie jak to możliwe, że tak silna i dzielna Kobieta przegrała tą walkę. Podobno wiara w wyzdrowienia ma tak wielkie znaczenie w walce z rakiem. Jeśli Jej się nie udało, jak mogę ja dać radę...?
Boję się...
Boję się jak zagubione dziecko...

 
Żegnaj niezłomna, dzielna Wojowniczko. Dziękuję za każdą lekcję życia od Ciebie.
Do zobaczenia.
Ale jeszcze nie teraz...
Teraz muszę odbudować swój domek z kart.
Tym razem pomóż mi by nie pierdyknął już nigdy.
Odpoczywaj w pokoju.