227. Może tak, może nie, któż to wie...?

 

Jakiś czas temu, na terapii z psychologiem została nam przytoczona pewna stara chińska opowieść...
dźwięczy mi ona w głowie od tamtego czasu...
ma w sobie głęboką prawdę
i naukę, że nie jesteśmy jedynymi panami naszego losu

dla mnie uświadomienie sobie tego było bolesne i przyniosło falę buntu
sztorm
TSUNAMI buntu...
każdego dnia od nowa staram się nie dać ponieść tej fali
niemniej... ciągłe płynięcie pod prąd bywa wykańczające
może lepiej znaleźć złoty środek
nie dać się ponieść zabójczemu porądowi
lecz nie walczyć z żywiołem, który jest ponad nasze siły...

Posłuchajcie więc...

Któregoś roku pogoda była wyjątkowo dobra i zboże, które uprawiał pewien stary wieśniak, wyrosło zdrowe i silne, więc wszyscy sąsiedzi mówili mu, że ma szczęście, bo zbierze dobre plony.
Wieśniak odpowiedział: "Może tak, może nie, któż to wie?"

Na dzień przed rozpoczęciem żniw z równiny nadbiegło stado dzikich koni i stratowało pole rolnika. Sąsiedzi zebrali się i powiedzieli, że to wielki pech stracić tak wielkie plony.
Wieśniak odparł: "Może tak, może nie, któż to wie?"

Następnego dnia syn rolnika wyszedł z wielką liną i schwytał dzikiego ogiera oraz trzy klacze, a sąsiedzi zebrali się, by podziwiać konie i powiedzieli wieśniakowi, że ma wielkie szczęście.
Ten odpowiedział "Może tak, może nie, któż to wie?"

Rano syn rolnika zaczął ujeżdżać konie i kiedy tylko dosiadł ogiera, ten go zrzucił, chłopak upadł na ziemię i złamał nogę. Sąsiedzi wnieśli go do domu i użalali się nad wieśniakiem, mówiąc, że ma okropnego pecha, bo jego jedyny syn tak się zranił.
Rolnik odparł: "Może tak, może nie, któż to wie?"

Następnego dnia do wsi nadciągnęła armia cesarza w drodze na wielką bitwę i wszyscy zdolni do służby młodzi ludzie zostali schwytani i wcieleni do wojska. Ale nie syn wieśniaka, który miał złamaną nogę. Wszyscy sąsiedzi powiedzieli mu, że ma wielkie szczęście, gdyż jego syn uratował się przed wojskiem, a wieśniak odparł: "Może tak, może nie, któż to wie?"