187. Rozdarta jestem

Ano.
Rozwiał się mój niepokój, że nie znajdzie się już dla mnie miejsce w firmie, której pracowałam zanim urodziłam Córkę.
Nie tylko miejsce się znalazło lecz pojawiła się niespodziewanie również pilność mojej obecności na nowo tworzonym stanowisku.
Stąd porzucam etat całodobowej mamy.
Cześć mnie cieszy się bardzo z powrotu do starych, choć nowych obowiązków, otwierających się przede mną nowych wyzwań zawodowych. Wracam na stare, bardzo lubiane śmieci.
Z tarczą.
Zdrowa.
Niepokonana.
Silniejsza niż kiedykolwiek.

Lecz serce po cichu płacze, że kończy się coś wyjątkowego.
Czas, który nigdy już nie wróci.
I choć pierwsze lata mojego macierzyństwa w pamięci na zawsze już będą naznaczone widmem mojej choroby był to dla mnie prawdziwie piękny okres.
Wciąż ciężko pogodzić mi się ze świadomością, że nigdy się już nie zdarzy...