76. Czwarty grzech główny

Stoimy pod kościołem.

Niedokładnie.

Ja stoję. Próbuję się skupić na przynajmniej poprawnym uczestnictwie w mszy.
Ada eksploruje każdy skrawek trawnika, chodnika, czarnej, wilgotnej ziemi.
Śledzę ją jedynie wzrokiem błagając w myślach o łaskawość nad mocno już zabrudzonym kombinezonem (dziwnym zrządzeniem losu wywrotki zdarzają się najczęściej tuż obok kałuży błota...)
Wózkowe mamy i tatusiowie nieokiełznanych wiekowo lub charakternie szkrabów też upodobali sobie to stanie przed kaplicą. Łatwiej dać się wybiegać niż chodzić za dzieckiem krok  w krok po kościele.

Stoję i myśli zaczynają dryfować mi w zupełnie innym kierunku niż powinny...

Drobna blondynka. Rozpoznaję ją. Jeździłyśmy razem miejscowym autobusem do pracy. Obie z zaokrąglonymi brzuszkami. Wymieniałyśmy nieśmiałe uśmiechy zrozumienia, że znów nikt nie ustąpił miejsca ni jednej ni drugiej. Urodziła z miesiąc-dwa przede mną. Też dziewczynkę.
Czuję rodzącą się zazdrość. Pewnie wróciła do pracy. Jej życie sprzed ciąży wróciło na swoje tory. Moje wykoleiło się zupełnie.

Młode małżeństwo z niemowlęciem w wózku. Uśmiechają się do siebie, trzymając za ręce. Zazdroszczę im prostej, zwyczajnej relacji. Wieczorem na pewno ich rozmowy dotyczą zupełnie innych tematów niż nasze. Ona nie tuli się do niego z wymaganiem ciągłego potwierdzania, że będzie dobrze. Że jakoś damy radę.

Niemłoda babeczka z czwórką pociech. Piąte w kolejce. Zazdroszczę jej tego stanu. Lubiłam być w ciąży. Ja pewnie już nigdy nie będę. Zazdroszczę jej, że mi przyszło jedynie pomarzyć, że kiedyś jeszcze urodzę siostrę dla mojej Córki. Zamiast tego zmagam się z menopauzą w wieku 33 lat.

Młoda mama z dzieckiem i dumnymi dziadkami. Babcia z rozmarzeniem tuli wnuczka oseska. Zazdroszczę im. Ona nie włożyła swojej matce na barki kamienia. Tony kamieni. Z grawerem "moja córka ma raka".

Zazdrość mnie zżera każdego dnia. Nieładne to uczucie. A jednak nie umiem go powstrzymać.
Zazdrość z życia w normalności.
Zazdrość z beztroski.
Zazdrość, że ktoś może zaprzątać sobie głowę błahymi problemami, bo innych nie ma.
Zazdrość pożre mnie prędzej niż zdychający rak...
Jak uwolnić się od tego paskudnego uczucia i znów poczuć się wolną?

Wczoraj odeszła dzielna Wojowniczka. Amazonka. Niesamowita blogerka. Pięknie umiała ubrać w słowa swoje cierpienie, swoją chorobę, niełatwą codzienność.
Magdo... jesteś już wolna. Leć tam gdzie nic już nie boli. Odpoczywaj...