156. Znów edowo mi...

Wielkimi krokami zbliża się TEN dzień.
Oswajam każdą bolesną myśl. Trochę udaję, że jest to obok mnie... nie mnie dotyczy...
Robię po prostu dobrą minę do złej gry.
Jutro anestezjolog wypowie się ostatecznie czy daje zgodę na operację. Niestety nie spodziewam się cudu. Jeśli moje wyniki po przeczołganiu przez podwójną chemię były wystarczające do wykonania mastektomii jutro nie będzie zaskakującej niespodzianki w postaci fatalnego stanu krwi.

Całe moje wewnętrzne ja krzyczy do mnie by uciekać gdzie pieprz rośnie.
Raaaaaatuuuuuuujjjjjj się!!!!!!!!
Póki co pozostaję głucha... ale jak długo?? Starczy mi wytrwałości do czwartku??

Kilka dni temu zmuszona byłam wezwać straż miejską do psa pozostawionego w nagrzanym samochodzie. Telefonicznie obiecali niezwłoczną akcję ratunkową.
Jak idiotka uwierzyłam i pojechałam do domu.
Kilka dni później zapytałam strażnika tegoż parkingu jak zakończyła się ta historia.
Uśmiał się.
Przyjechali po 5 godzinach od wezwania.
Zapowiadam...
Następnym razem nie będę się patyczkować.
Wkurza mnie system!