102. Home sweet home

Miałam bardzo ciężką noc. Ekstremalną bólowo. Przywitałam świt z uczuciem dużej ulgi.
Macie rację, rano wszystko wygląda łagodniej. Nawet ból, który wyje do księżyca.

Na obchodzie dostałam zaś propozycję nie do odrzucenia.
Wcześniejszy powrót do domu, pod warunkiem codziennego przyjeżdżania na oglądanie mojej frankensteinowej klaty i zmianę opatrunków.
Rana goi się jak na psie, chłonki jest na tyle mało, że nie trzeba trzymać mnie w szpitalu (choć na tyle dużo bym wciąż była podłączona drenem do idiotycznego pojemniczka).
Doszłam do wniosku, że wyboleć mogę się też w domu.
Niezwłocznie po powrocie zaległam na własnym łożu i relatywnie wygodnie przespałam ze trzy godzinki, co było kompletnie nierealne w szpitalu, również nocą...

Tylko humor niezbyt się zmienia.
Niby nie robię dramatu z faktu braku piersi... ale łzy cisną się do oczu gdy patrzę na resztki siebie w lustrze.
Karykaturę dawnej mnie...

Wciąż ścigają mnie natrętne myśli, że zaraz będzie jeszcze o drugą mniej...
... że muszę zdecydować się na ratowanie siebie za wszelką cenę...
... cenę strasznej, okaleczającej mnie jako kobietę operacji, po której bezpowrotnie przejdę menopauzę w wieku 33 lat.
Czy nie to właśnie obiecałam mojej Córce?
Niestety rozjeżdżają się gdzieś dwie drogi. Droga moich planów i marzeń z drogą, która może poprowadzić mnie znacznie spokojniejszymi zakrętami, być może, do długiego jeszcze życia. Jeśli tylko obecny rak został na dobre ubity.