62. Takie sobie przemyślenia

Nie mogę uwierzyć, że za chwilę kończy się luty!!! Zaraz przyjdzie wiosna, a ta wyjątkowo koszmarna dla mnie zima dobiegła końca, nie dając się nawet zbyt ostro we znaki polarnymi temperaturami i burzami śnieżnymi...
Zauważyliście jak jasno jest wciąż o godzinie 16-17?

Wybieram zdjęcia do ramek, które od roku nie mogą doczekać się, aby zawisnąć na ścianie.
Raz za razem ulegam zaskakującemu zdziwieniu jak to możliwe, że moja Panna była takim malutkim robaczkiem... Jak to możliwe, że w tak krótkim czasie tak bardzo się zmieniła??
Rodzi się we mnie obawa, że ani obejrzę się, a wyprowadzi mi się z domu!
Baaaardzo chcę tego doczekać!
A po drodze... wzruszać się na przedszkolnych występach, podróżować wakacyjnie, pokazywać jej świat, uczyć jazdy na rowerze, łyżwach... lepić razem pierogi... ubrać naście choinek...

...wychować na mądrą i wrażliwą kobietę, z której na każdym kroku będę dumna.

Kto zrobi to lepiej ode mnie?

Nie ma opcji bym oddała to zadanie komukolwiek innemu!