58. Kłamca, kłamca!

- Kotku jeszcze dwie chemie i znów będziemy przytulać się jak dawniej - obiecuję tuląc mojego Siostrzeńca w maseczce, która daje ułudę prewencji przeciwwirusowej
- No tak, ale potem będzie jeszcze operacja! - Mądrala jest świadomy. Bacznie pilnuje czy czasem nie konfabuluję.
- No tak, masz rację, będzie... ale wtedy to już będzie dobrze. Ciocia nie będzie się tak łatwo zarażała i będziemy mogli się już przytulać i całować i znów często spotykać...
- Ciociu, a co będzie jak się to wszystko nie uda?

Zaskoczył mnie...
swoją szczerością?
Trochę tak, choć chyba nie do końca, przywykłam, że jako dziecko zawsze wali prosto z mostu. Zaskoczył mnie chyba bardziej świadomością, że moja choroba to nie takie nic jak staram się mu wmawiać.

- Uda się. Jak będziesz mocno myślał, aby się udało, to się uda. Nie martw się.

Już w chwili, gdy to mówię wiem, że mijam się z prawdą.
Taaaaaa!!!! Łżę jak pies!
Jak mogę wmawiać mu, że moje zdrowie leży w jego maleńkich rękach, że moje wyzdrowienie wiąże się z mocą myśli o mnie??
Nie mam wyjścia! Musi się udać! Jak mogłabym okazać się arcyłgarzem w oczach mojego Chłopca...???