53. Nie myślcie, że nie jestem pazerna

Ostatnie dni nie są dla mnie łaskawe. Mam wrażenie, że chemia wychodzi każdym porem mojej skóry, a wszelkie nieprzyjemne objawy, które dotychczas już tydzień po wlewie powoli mijały, tym razem uparcie przy mnie trwają.
Jestem bez sił, w parszywym humorze. Gdyby nie pomoc najbliższych nie wiem jak dałabym radę stawić czoła mijającym i nadchodzącym minutom. Nie wyobrażam sobie cierpienia ludzi, zostawionych samym sobie w chorobie ;-(

Mam wrażenie, że mój wpis o motywacji do walki w postaci mojej Córci... nie do końca został odebrany w sposób, który chciałam Wam przekazać. Piszecie do mnie, że zamykam się trochę w tej miłości, że nic innego wydaje się nie mieć dla mnie sensu, poza Nią.
Ale nie jest to prawdą.
Moja walka z chorobą jest przede wszystkim wynikiem chciwego i samolubnego pędu do życia.
 Dla mnie samej w pierwszej kolejności. Zachłannością tego co jeszcze mogę posmakować, poczuć.

Dla każdego z bliskich walczę nieco inaczej, co nie znaczy, że mniej lub gorzej...
Odmiennie przeżywam chorobę w silnych ramionach Męża, w inny sposób poddając się czułości kruchych ramion zatroskanej Babci...
Każda z kochających mnie osób jest warta mojej walki i zwycięstwa. I myślę, że każda z tych osób to czuje. Mam taką nadzieję!
Jedyne co wyróżnia moją walkę w roli matki jest świadomość odpowiedzialności za Adę i jednocześnie jej kruchości i zależności ode mnie. Stąd właśnie rodzi się we mnie wyjątkowa siła, że nie ma zmiłuj, nie ma poddaj. Że jestem Jej to winna jak nikomu innemu.
Podobnie jak moja Mama, każdego dnia przywdziewająca na mój użytek maskę nieustraszonej kobiety, po prostu wiem, że muszę być matką opoką, twierdzą, bastionem. Niezależnym od wszelkich burz jakie się nad nami znajdują... niezależnie od własnych lęków i słabości.

***

Dokonał się wczoraj również cud w ustaleniu terminu mojego rezonansu ;-) Możecie zaklaskać z radości, że NFZecik zafunduje mi skanowanie jeszcze przed operacją. Mały sukces.