32. Nocne majaki

Czy mieliście kiedyś sen?
przestraszny, przeokropny...
śmierć lub choroba kogoś bliskiego, tragiczny wypadek, niezdany najważniejszy egzamin życia?

I nagle! Łejki łejki! 

Budzicie się...  z uczuciem niewymownej ulgi!! Jej! To tylko sen, to tylko sen!!! Jestem w swoim łóżku, za oknem ciemno, zimno, wstawać trzeba, ale co tam! Budzę się w swojskiej, znanej jeszcze z wczoraj rzeczywistości. Co tam największy mróz, śnieg, natłok obowiązków dnia! Koszmar był tylko senną marą, po porannej kawie odległą niczym zeszłoroczna zima...

Miałam kilka takich koszmarów i takich poranków.
Teraz zdarza mi się obudzić i przez ułamek sekundy pomyśleć... Boszzzzzz to był tylko sen!!!
Przejeżdżam ręką po głowie, aby strącić resztki zmory sennej...
Coś nie gra! Łysa głowa?
Więc jednak TO nie był sen. Teraz to moja rzeczywistość...
A może jednak jutro stanie się cud i zdołam się jednak obudzić?


Gdy co wieczór, przed prysznicem dotykam raczysko, niczym ciągnięta sadystyczną chęcią sprawdzenia stanu wroga, prawie go już nie czuje, taki jest biedak malutki!
Mam wtedy przedziwne wrażenie nierealności tej sytuacji. Jaki rak? Czy ja go kiedykolwiek poczułam? Skoro go nie ma, nie będzie żadnej operacji, żadnego więcej lęku, żadnych łez... to musi być jakaś koszmarna pomyłka!
Wtedy smętne, łyse lico w lustrze przypomina mi, że to jednak wszystko się zdarzyło, nie ma mowy o pomyłce... że to na razie wygrana bitwa, a nie wojna. Blada twarz i niewyraźne oczy ostrzegają... miej się na baczności! Trzymaj bojowy szyk i nie daj się zaskoczyć, wyprzedzić!!! Z taką aparycją nie zapominaj kim się stałaś! Wojowniczką, a nie żałosnym romantykiem!




I've been worryin' that my time is a little unclear
I've been worryin' that I'm losing the ones I hold dear
I've been worryin' that we all, live our lives, in the confines of fear