18. "A gdyby tak oszukać czas..."

Mam bardzo czułą pamięć muzyczną.
I nie, absolutnie nie chodzi mi o fenomenalną zdolność powtórzenia na pianinie czy innym instrumencie dopiero co zasłyszanej melodii.
Być może... w moim mózgu na pewnym etapie rozwoju nawiązały się niepospolite połączenia pomiędzy neuronami odpowiedzialnymi za odbiór nadawanej melodii, a tymi, które generują emocje i myśli w tym samym momencie.

Pod koniec marca, u Wojowniczej raz za razem zachwycałam się utworem z wyjątkowym klimatem...






Mając na uwadze przeżycia autorki (wyjątkowej Amazonki walczącej z przerzutami) odebrałam wtedy ten duet mocno melancholijnie. Jednocześnie odczułam przeogromną wdzięczność, że jestem zdrowa, mam malutką (pięciomiesięczną wówczas) Córcię, że żyję bez lęku o każdy następny dzień, jak Ksena...

Wczoraj gdy usłyszałam Marcelinę i Piotra poczułam autentyczne Z A G I Ę C I E
C Z A S O P R Z E S T R Z E N I. W jednej chwili znalazłam się cząstką siebie w tamtym wiosennym, pięknym dniu... z uczuciem ulgi (STOP!), które momentalnie przerodziło się w świadomość jak bardzo nieaktualne są już dla mnie tamte emocje.

Że DZIŚ i TERAZ jest jak lata świetlne od marca ubiegłego roku

DZIŚ i TERAZ jest już innym światem

czas SPRZED raka, choćbym nie wiem jak bardzo chciała go przywołać, nie wróci już nigdy...

Moje pogodzenie z sytuacją pęka jak bańka mydlana.

Zaprawdę powiadam Wam... cieszcie się każdą spokojną chwilą jaka jest Wam dana. Nie znacie dnia i godziny gdy ktoś w jednej sekundzie zabierze Wam życie, które uważaliście za stałe i nienaruszalne.