12. Chwilowe rozstanie

Ostatnie kilka dni, celem naszego (męża też dopadło) zdrowienia, oddelegowalismy Córcię na dzień do dziadków.
Po fatalnej zupełnie bezsennej dzisiejszej nocy, wreszcie zregenerowalam trochę siły całodziennym spaniem i polegowaniem.

Zanim dowiedziałam się o diagnozie raka, planowalam powrót do pracy w lutym i prawdę mówiąc byłam mocno przerażona jak będzie wyglądało moje rozstanie z Córcią, którą miała zająć się jedna z babć. Oczami wyobraźni widziałam niekończące się katusze mojej i jej, po ponad rocznym okresie spędzonym tak cudownie razem.

Jestem ogromnie zdumiona jak dobrze poradziła sobie z obecną sytuacją. Że beze mnie też zje, też uśnie, a jej dzień wcale nie był wypełniony tęsknotą i rozpaczą za mamą... a radosną zabawą z zakochanymi w niej babciami i dziadkiem (nie wspominajac cioć!), nawet pomimo złego samopoczucia spowodowanego przeziębieniem.

Nie mogę uwierzyć jak szybko rośnie, że z niemowlaka staje się coraz większą dziewczynką, odważną i ciekawą świata, autonomiczną osóbką, choć jeszcze niedawno fizycznie związaną ze mną. Tak bardzo pragnę mieć przed nami długie lata tej cudownej relacji, być przy niej w najważniejszych momentach jej życia, patrzeć jak zmienia się, dojrzewa, zakłada rodzinę, staje się matką. Dziś nie mam większych marzeń ponad TO jedno...
Córeczko, zrobię wszystko co w mojej mocy by być przy Tobie najdłużej jak będzie nam to dane.